Vietnam’da bir grup işgalci Amerikan askeri, çatışmada yaralanan arkadaşlarını hastaneye getirir.

Hastanede çok sayıda Vietnamlı sivil yaralı vardır.

Hepsi de acil durumdur.

Bütün doktorlar ve hemşireler bu yaralılarla ilgilenmektedir.

Askerler, önce kendi arkadaşlarına bakılmasını, ameliyat masalarındaki Vietnamlı yaralılardan birinin masadan atılmasını talep eder.

Doktorlar ve hemşireler bunu tereddütle karşılar.

Tartışma çıkar.

Tartışma devam ederken yaralı asker ölür.

Arkadaşları çılgına döner.

Makineli tüfeklerinin namlularını Vietnamlı yaralılara çevirirler.

‘Yapmayın, etmeyin’ diyen komutanlarını dinlemeden hepsini –kadınlar ve çocuklar dahil- hunharca katlederler.

Bu katliam yıllarca gizlenir.

Ortaya çıktığında, katiller askeri mahkemeye verilir.

Hadise, bütün dehşetiyle jürinin önüne serilir.

Katliamı önlemeye çalışmış olan komutan, fena halde duygusal bir müzik eşliğinde, şöyle bir konuşma yapar:

“Bu hadiseyi yıllarca gizledim, çünkü vatanları için hayatlarını tehlikeye atan bu kahramanların o cinnet anında işledikleri suç yüzünden kötü insan damgası yiyip hapislerde çürümesini istemedim. Onlar iyi insanlardır, vatansever insanlardır, faziletli insanlardır. Gerçek karakterlerini yansıtmayan o cinnet anına bakarak, bu güzel vasıflarını görmezden gelemeyiz. Savaşın dehşetini yaşamayan, can yoldaşının vurulduğunu ve can çekiştiğini görmeyen, onun hayatını kurtarma telaşına düşmeyen hiç kimse, bu insanların yaptığı şeyi anlayamaz ve yargılayamaz. Evet, büyük bir suçtan söz ediyoruz. Fakat unutmayalım ki bu suç, yaralı bir Amerikan askerini kurtarmak için girişilen soylu bir çabanın sonucudur. Jüriye yalvarıyorum: Savaştan önce ve sonra faziletli bir hayat süren ve savaş sırasında da o cinnet anı hariç daima faziletli bir duruş sergileyen bu vatansever insanlara cani muamelesi yapmayın. Ülkemizi ve yaşam tarzımızı korumak için savaşmamız doğru değil diyorsanız, size söyleyecek bir şeyim yok. Ama savaşı kabul ediyorsanız, böyle acı olayların yaşanmasını da kabul etmeniz gerekir…”

Uzun lafın kısası, Vietnamlı sivil yaralıları katleden Amerikan askerleri mahkemede aklanır ve kendilerine neredeyse şeref madalyası takılır.

Ben bu filmi televizyonda seyrettiğimde Irak’ın işgali çoktan tamamlanmış, Felluce yakılıp yıkılmış ve Ebu Ğureyb zindanındaki vahşet bütün çıplaklığıyla ortaya çıkmıştı.

Onun için, “Böyle bir film nasıl çekilebilir? Böyle iğrenç bir mesaj nasıl verilebilir? Böyle korkunç bir suç nasıl mazur gösterilebilir?” diye düşünmeme gerek kalmadı.

Jeton peşinen düştü:

Amerikan hükümeti, sinemayı kullanarak, Irak’ın işgali sırasında işlenecek iğrenç suçların ortaya çıkması ihtimaline karşı kamuoyunun bağışıklık sistemini güçlendirmeye çalışmıştı!

Hadise kasabasında, direnişçiler tarafından öldürülen bir arkadaşlarının intikamını almak için (!) önlerine gelen eve girerek Iraklı aileleri hunharca katleden Amerikan askerlerine kamuoyunda yeterince tepki gösterilmemiş olmasını bu tür propagandalara bağlayabiliriz.

Vatanlarını ve Amerikan hayat tarzını korumak için canlarını tehlikeye atan yiğit Amerikan askerleri, silah arkadaşlarının öldürülmesi üzerine cinnet geçirmişlerdi, o kadar!!!

Bakalım Amerikan vicdanı, Mahmudiye kasabasındaki tecavüz ve katliam olayını nasıl meşrulaştıracak!

İşgalci askerler Iraklı bir kadını evine kadar takip ediyor, eve giriyor, evdeki üç erkeği bir odaya kilitliyor, kadına tecavüz ediyor, tecavüzden sonra kadınla üç erkeği –biri çocuk- öldürüyor ve cesetleri yakıp gidiyorlar…

Buna da mı “cinnet” diyecekler?

O biraz zor!

Zira, olayın ortaya çıkmasını sağlayan itirafçı asker, kadını bir hafta boyunca takip ettiklerini ve planlı hareket ettiklerini söylüyor!

Bir anlığına gelip giden şeytani bir düşünce olarak bile insanın tüylerini diken diken etmesi gereken bu korkunç vahşet, Amerikan askerleri tarafından 1 hafta boyunca enine boyuna konuşularak planlanabiliyor ve hunharca icra edilebiliyor…

Bu nasıl bir insanlıktır?

Bu nasıl bir yetişme tarzıdır?

Bu nasıl bir eğitimdir*

Bu nasıl bir askerliktir?

Bir de utanmadan soruyorlar: “Amerika’dan niye nefret ediyorsunuz?”

Bilmiyorlar ki, Amerika’ya karşı beslediğimiz duyguların yanında nefret kelimesi çok, çok, çok hafif kalır.

Allah, bin türlü belalarını versin; amin.

Hakan Albayrak 08.07.2006 Milli Gazete
halbayrak@yahoo.com